Stefan Zweig – Satranç

Yayınevi:

Sayfa Sayısı:

ISBN:

Baskı Yılı:

Savaşacağım tek şey içimdeki diğer bendi.

İyilikle gülümseyebilen insanlar vardı hâlâ.

Bütün yontulmamış varlıklarda olduğu gibi onda da gülünç bir kendini beğenmişlik vardı.

Birisi barışı başlatmalı, tıpkı savaşı başlattığı gibi.

Tıpkı aşk gibi satranç için de bir eş gereklidir.

Cehalet, bütün alanlarda ortak olmak üzere evrenseldi.

Satranca oyun demekle, haksız bir kısıtlama yapmış olmuyor mu insan?

Yeryüzünde beni sorguya çekmeyen, bana acı vermeyen bir insan kalmış mıydı hâlâ gerçekten?

Her hamlesini çoktan ezberlediğim oyunları tekrar tekrar oynamanın ne anlamı vardı ki?

İnsanlar sabahtan akşama kadar bir şey olmasını bekler ve hiçbir şey olmaz.

Dünyada hiçbir şey insan ruhu üzerinde hiçlik kadar ağır bir baskı uygulayamaz.

Fakat kitapla birlikte cehennemime geri döndüğüm an, ne andı! Sonunda yalnızdım ve artık asla yalnız olmayacaktım!

Bir satranç şampiyonun dikkatini çekmek için, insanın kendisinin satranç oynamasından daha etkili ne olabilirdi ki?

Görünüşte dünyadan uzak yaşayanlar, içlerinde bambaşka dünyalar yaşatırlar.

Herkese yürümüşsün caddeler boyu, bana gelince yorulmuşsun.

Bir kitabı sadece kafamda canlandırmanın bile aynı zamanda hem heyecanlandırıcı hem de uyuşturucu bir etkisi vardı.

Zamanın dışında, dünyanın dışında yaşadım.

Geçmişte kalanlar üzerinde düşünmek için fazla zamanım yoktu.

Bir tahtanın üzerinde tahta bir şahı köşeye sıkıştırmak!

Gülen, sohbet eden binlerce insanın içinde ben kendi içimdeki o kayıp insanı arıyordum.